اشعار

اینجا بـقـیع و گـریه اینـجا جرم دارد            با چشم خـیس اینجا تـماشا جرم دارد
بـوی سـقـیـفه می‌دهـد بی‌حـرمـتـی‌ها            در شهـر حـیدر نام زهـرا جرم دارد

اینجا هرآنکس حرفی از عشق علی زد            انـــدازۀ تــاریــخ دنــیــا جـــرم دارد
حق زیـارت‌نـامه خـواندن هم نداری            اسـم مـفـاتـیح الـجـنـان ها جـرم دارد
اینجا که یک روزی شبیه کربلا بود            حرف از حرم افسوس حالا جرم دارد
دست از روی دیـوارها بـردار زائـر            قـصدت تـبرک هـست اما جـرم دارد
هرگـز مـبـادا آهـت از سـیـنـه بـرآید            جـز اشک ایـنجـا آه حـتی جـرم دارد
قـاری طـوطی وار بـسـیار اسـت اما            قـرآن با تـفـسـیر و مـعـنا جـرم دارد
گـفـتـند روزی با پیـمـبر این جماعت            کاغـذ قـلـم در مـکـتب ما جـرم دارد

قرنی از تخریب رد شد سهم ما شرمندگی‌ست           سهم ما از این سکوت و این بلا شرمندگی‌ست

دست روی دست بگذاریم تا کی تا کجا           قسمت ما تا به کی یا تا کجا شرمندگی‌ست

شرطه‌ها با چکمه آنجا رفت و آمد می‌کنند           کار ما از دیدن این صحنه‌ها شرمندگی‌ست

روی پرهای کبوترها غبار است و غبار           پس نصیب ما در این حال و هوا شرمندگی‌ست

وای من آنجا زیارت نامه خواندن مشکل است           اولین خط زیارت نـامه با شرمندگی‌ست

جای گنبد جای گلدسته در آنجا خالی است           ذکر ما در محضر خیرالنسا شرمندگی‌ست

از خجالت آب شد شاعر کنار این ردیف           در مدینه نام این صحن و سرا شرمندگی‌ست

تو بیکـرانـه‌ای و داغ بیکـرانه دیـده‌ای           عجـیب بی‌وفـایی از اهل زمانه دیده‌ای

فقط نه اینکه دیده‌ای کبود، رنگ یاس را           تو خون تازه لحـظۀ دفن شـبانه دیده‌ای

تو روی بازوی امانت خـدا و مصطفی           رَدّ غـلاف تیغ و جـای تـازیـانه دیده‌ای

تو سالهای‌ سال شب‌ به‌ شب سر مزار او           اشک امـام بی‌کَــس مرا روانه دیـده‌ای

حریم حُـرمـتی ولی شـبـیه بیت فاطـمه           زیاد از آن هجوم‌های وحـشیانه دیده‌‌ای

وقت وداع از مدیـنه زینب و حسین را           فتاده روی خاک قـبـر بی‌نشـانه دیده‌ای

چه‌قدر مهدی آمده سر مزار چار امام؟           چقدر بزم روضه‌های مخفیانه دیده‌ای؟

به‌لُطف اُمِّ‌بی‌بَنین تو‌ ای فراتر از زمین           چه‌قدر مجلس عـزای مادرانه دیده‌ای!!

سخن تـمام شد ولی غـم تو نا تـمام ماند           که بیکـرانـه‌ای و داغ بیکـرانه دیـده‌ای

آن بقـعه را دیگـر چرا تخریب کردند            قــبـر امـامـان مـرا تـخـریآب کـردنـد

یک گنبد ساده و کوچک روی آن بود            آن را به شـکـلی ناروا تخریب کردند

لا مذهـبان دسـتـور ویـرانی که دادنـد            دنـیـای مـا را گـوئـیـا تخـریب کـردند

وهـابیـت حـرمـت نمی‌فهـمـد، محـبّان            با دست خود آن بقعه را تخریب کردند

بـا آه و نـاله شـیـعـیـان هـم آن بـنـا را            قبل از حـضور اشـقـیا تخریب کردند

روز عزای شیـعـیان بود، آن حرم را            بـا گـریـه‌های بی‌صـدا تخریب کردند

با قلب خون و سـینهٔ پر درد آن روز            آن را به صد شور و نوا تخریب کردند

بقعه که چیزی نیست، اصل دین ما را            در مـقـتـل کرب و بـلا تخریب کردند

مدینه شهر پیغمبر ولی مستور در غربت           تمام شهـر آبـاد و بقـیع نـور در غـربت

مدینه سرزمین وحی و اهلش بی‌خبر از آن           تو گویی هست قرآن خدا مهجور در غربت

اگر بر دخت پیغمبر سلامی داشتی باید           سلامی مختصر با گریه‌ای از دور در غربت

کنار مضجع پاک رسول الله، از خصمش           نگه داریم بغض خویش را معذور در غربت

میان منبر و محراب مخفی روضۀ رضوان           مزار فاطمه اینجاست یعنی حور در غربت

صفای دیگری دارد بقیع و چار معصومش           بقاع نور بارانش چو کوه طور در غربت

امامانی غریب اینجا میان بقعه‌ای مدفون           و از این خاک می‌تابد به عالم نور در غربت

نه شمعی نه چراغی نه شبستانی نه خدامی           نه سقاخانه‌ای یعنی غمی محصور در غربت

به یک سو فاطمه اَمُّ البنین بی‌بنین گریان           به یک سو فاطمه بنت اسد رنجور در غربت

کجا باید سراغ یوسف زهـرا بگیرد دل           نهان تا کی ز شهر مادری، مأمور در غربت

بیا یا منتقم چشم انتظارت هست مظلومه           به مظلومی که شد خانه نشین بدجور در غربت

تمام قـوّت بـازوی مولا را گرفت اینجا           غلافی که به بیعت داشت دست زور در غربت

امـیـر قـافـله بـازآ امیـرالحـاج رخ بنـما           که با دیدار تو شیعه شود مسرور در غربت

به ارواح شهیدان با تو هم عهدیم تا آخر           به روحی پر ز احساس و دلی پر شور در غربت

چشمم همین که گشت خوش‌اقبال، گریه کرد            یاد بقـیع کرد و به هر حـال گریه کرد

همراه چار قـبلۀ حاجـات اشک ریخت            هـم‌پـاى چـار کـعـبـۀ آمـال گـریه کـرد

«یک‌باره چار کوه کجا بر زمین نشست؟            هفت آسمان به هشتم شوّال گریه کرد»

در کوچه، مادرى به زمین خورد و مجتبى            با یادِ آن شکـسـته پـر و بال گریه کرد

با یـاد نـیـنوا چـه به سـجّـاد مى‌گـذشت            بعد از پدر، قریبِ چهل سال گریه کرد

با داغ باقـر و غـم صـادق دلم شکست            حتّى به روی شانۀ من، شال گریه کرد

بعـد از مـدیـنه، نـوبت کـربـبـلا رسـید            آن جا که تل به سر زد و گودال گریه کرد

نه قبله در تو که قبله‌نماست در تو بقیع            نه کعبه کعـبۀ اهل ولاست در تو بقیع

هزار مرتبه برتر از عرش حق هستی            نیاز خانۀ اهل سـماء است در تو بقیع

سکوت محض تو در اوج غربت تاریخ            نماد نـالـۀ قـلـب خـداست در تو بـقـیع

همین که بی‌حرم و گنبدی و گل دسته            نشان ز واقعه‌ای غم فزاست در تو بقیع

به هر دو عالم اگر فخر می‌کنی چه عجب            مـزار مـادر شـاه وفـاست در تو بقـیع

به اشک نم نم خود زائرت سحر می‌گفت            شمیم عـلـقمه و کـربلاست در تو بقیع

اگر چه مهـد ولایی، به کـربلا نـرسی            کجا سری ز تن خود جداست در تو بقیع

کنار تـربت مـادر به یاد کـرب و بـلا            صدای نالۀ مهدی رساست در تو بقیع

خادمش ابر است و باران، قبرهای بی‌ضریح           زائرش خاک است و طوفان، قبرهای بی‌ضریح
صحن آن بسیار جامع، صحن آن بسیار پهن           صحن آن دشت و بیابان؛ قبرهای بی‌ضریح

می‌شود پرسید داغ، از سنگ‌های آن حدود           ظهرهای داغ و سوزان، قبرهای بی‌ضریح
بادها از بس که اینجا خاک بر سر می‌کنند           حالتی دارد پریشان، قبرهای بی‌ضریح
حضرت اَمُّ البنـین و حـمزه و بنت اسـد           بی‌ضریحی شد فراوان قبرهای بی‌ضریح
نیمه‌شب‌ها در غـبار غـربت بی‌زائـری           می‌رسد مردی شتابان، قبرهای بی‌ضریح!
غیر شمع چشم‌های حضرت صاحب زمان           فاقد شمع و چراغان، قبرهای بی‌ضریح
اشک‌هایم در می‌آید بغض‌ها سر می‌کشد           پای هر بقعه در ایران، قبرهای بی‌ضریح
کاشکی از کعبه سنگی، از نجف هم آجری           کاش کاشی از خراسان؛ قبرهای بی‌ضریح
کاش سنگی، دود اسپندی، چراغی، پرچمی           مثل گـلزار شهـیدان قـبرهای بی‌ضریح
کاش زهرا هم همین اندازه قبری ساده داشت           بگذریم از بیت پایان قبرهای بی‌ضریح!

اینجا نـشـانی از نـگـاه آشـنـایی نیست            یا از صـدای آشـنایی، ردّ پـایی نیست

طوفـانی از اندوه، دلـتـنگی، پـریشانی            جاری‌ست در این دشت، اما ناخدایی نیست

مرزی فـراتر از زمین و آسـمان دارد            بی‌وسعت این خاک، گویا ماورایی نیست!

قـندیل آه عـاشـقان، فـانـوس شـرم مـاه            مشتی ستاره، بیش از اینش روشنایی نیست

در غربت این دشت، اما آنچه می‌پیچد            تنها هیاهوی سکوت است و صدایی نیست

هر یک بقیع کوچکی در سینه‌مان داریم            مائیم و اندوهی که آن را آشنایی نیست

بر شانه‌های غربت ما، زخـم می‌روید            زخـمی که او را ابتدا و انتهایی نیست

مائیم و، ارث چارده قرنِ عـزا، آری!            غمگین‌تر از این قصه، گویا ماجرایی نیست

در شعـله‌های شرم می‌پیچم که می‌بینم            شعرم به یاد غربتش، شعر رسایی نیست

یک زمان اینجا زیـارتـگاه بود            شـعـر زوّار حــرم بـی آه بــود

چـشم‌ها پُـر بود از شـوقِ نگـاه            مـرقـدی که بـود بـر دل‌ها پـناه

شـیـعـیـان را وعـدۀ دیـدار بـود            چـلـچـراغـش دائـمـاً بیـدار بود

بـود امـیـد مـسـلـمـانـان بـقــیـع            کـربـلایِ دیگـر خـوبـان بـقـیـع

باز با نقـشه سقـیـفه رخـنه کرد            در مدیـنه با عـداوت فـتنه کرد

چشم دیدار حرم را چون نداشت            با شقـاوت داغ بر دلها گـذاشت

با همان دستی که مولا را زدند            با همان دستی که زهرا را زدند

باز بـا کـیـنـه نـگـاه انـداخـتـنـد            تـیـشه بر این بارگـاه انداخـتـند

فرق دارد جلوه‌اش در ظاهر و معنا حرم           گاه شادی، گـاه غـم دارد برای ما حرم

کل معصومین مُعزُّالمؤمنین در عالم‌اند           قبرشان قبله‌ست حالا بی‌حرم یا با حرم

یک حرم در زینبیه، یک حرم در شهر قم           یک طرف زائر فراوان، یک طرف تنها حرم

اوج غربت در کدامین داغ معنا می‌شود           این که شاهی از کفن محروم باشد یا حرم؟

فکر کن سبط نبی، حتی ندارد سنگ قبر           خادم فـرزند او دارد در این دنـیا حـرم

در مدینه کاخ‌ها با خاک یکسان می‌شوند           بعد از آن، از دور چون دُرّ می‌شود پیدا حرم

گاه معنای حرم هرگز ضریح و بقعه نیست           داشت تعبیری دگر در روز عاشورا حرم

یک سوی زینب حرم، یک سوی دیگر قتلگاه           پیر شد در رفت و آمدهای مقتل تا حرم

ناله می‌زد مادری با اشک، واویلا حسین           ناله می‌زد خواهری با اشک، واویلا حرم

جلـوهٔ جـنّت به چشم خاکـیان دارد بقیع            یا صـفـای خـلـوت افـلاکـیان دارد بقیع

گرچه با شمع و چراغ این آستان بیگانه است            الفـتی با مهـر و مـاه آسـمان دارد بقـیع

گرچه محصولش به‌ ظاهر یک نیستان ناله است            یک چمن گل نیز در آغوش جان دارد بقیع

گرچه می‌تابد بر او خورشید سوزان حجاز            از پـر و بال ملائک سایـبان دارد بقیع

می‌تـوان گفت از گلاب گریهٔ اهل نظر            بی‌نهـایت چشمهٔ اشک روان دارد بقیع

این مبارک بقعه را حاجت به نور ماه نیست            در دل هر ذرّه خورشیدی نهان دارد بقیع

اینکه ریزد از در و دیوار او گرد ملال            هر وجب خاکش هزاران داستان دارد بقیع

در پـناه مـجـتـبی، در ظلّ زین‌العـابدین            ارتـباط معـنـوی با قـدسـیان دارد بـقـیع

بـاقـر عـلـم نـبـی و صـادق آل رســول            خفته‌اند آنجا که عمر جاودان دارد بقیع

قـرن‌ها بگذشته از آن ماجـرا اما هنوز            داغ هجده‌ساله زهرای جوان دارد بقیع

آخر اینجا قصه‌گوی رنج بی‌پایان توست            غصه و غم، کاروان در کاروان دارد بقیع

حوریان گیسو پریشان‌اند در این آستان            شاید از انـسـیۀ حـورا، نشان دارد بقیع

تربت زهرای اطهر بی‌نشان است ای دریغ            تا به کی مُهر خموشی بر دهان دارد بقیع؟

شب که تنها می‌شود با خلوت روحانی‌اش            ای مـدیـنه! انتـظار میـهـمان دارد بقـیع

شب که تاریک است و در بر روی مردم بسته‌اند            زائری چون مهدی صاحب زمان دارد بقیع

همیشه خاکی صحن غریب‌ها بد نیست            بقـیع، پنجـره دارد اگرچه مشهد نیست

چه دست‌ها که رسیده‌ست تا بقیع از دور            که قد کشیدن زائر به قامت و قد نیست

نه صحن مانده، نه ایوان، نه آینه، نه رواق            اگرچه خـاک، دلیل نبـود مـرقـد نیست

همیشه حـسّ زیـارت حـرم نمی‌خـواهد            که گاه عرض ارادت به رفت و آمد نیست

بـرای بـودن در زیــر آفـتــاب ایـنـجــا            میان مانـدن و رفـتن کسی مردد نیست

»دعای سوته‌دلان مستجاب، خواهد شد«            در این حرم که اجابت به طاق و گنبد نیست

بقیع، خاکی عشق است پس بگو شاعر            اگر به شوق ضریح آمده، نیاید، نیست

یک بغض سخت و سنگین جامانده در گلویم            تصویر مشت خاکی‌ست پیوسته روبرویم

امـشب نـسـیم رحـمت از جانب مدیـنه            عـطـر وجـود او را می‌آورد به سـویم

بـاید کـه در خـیـالـم با قـبـر خـاکـی او            از کـوچه‌های غـربت تا کـربلا بگـویم

در کوچه روی یاسی شد رنگِ ارغوانی            عمری‌ست روضه‌خوان روی کبود اویم

فـواره می‌زند اشک از آسـمان چـشمم            شد قطره قطره اشکم آغشته با وضویم

با این هـمه کـرامت وقـتی حـرم ندارد            از غصه خودنما شد رنگ سپـید مویم

بر غربتش شب و روز باید ببارم از غم            شـایـد بـه آب دیـده تـاریـخ را بـشـویـم

بیماری‌ام وخیم‌ست، محض شفای روحم            دکـتر نـوشـته باید این خـاک را ببـویم

بقیع گفتی و دل را دوباره خون کردی            شرارِ غربت و غم را بجان فزون کردی

بـقـیع گـفـتی و شد تـازه داغ دلـهـامـان            مگو که قلب نبی را ز درد، خون کردی

سخن ز غربت و تخریبِ جنتُ الزهراست            دوباره زنده به دوران، غمِ درون کردی

چهار قـبر غـریب و چهـار امام غریب            بقـیع! چگونه تحمل تو تا کنون کردی؟

فـرشتـگـانِ مـقـرب به عـرشِ اعـلا را            مقیم مُضجعِ بی‌سقف و بی‌ستون کردی

بهشت، گوشه‌ای از این قبورِ نورانی‌ست            مرا به جـنّتِ فـردوس رهـنمون کردی

ز دیـده خـون رود و نالـه‌ای حـزین آید            بـیادِ یـاسِ مـدیـنه، که واژگـون کـردی

مدینه گفتی و در شعله سوخت گیسویی            دوباره خـاطرۀ کـوچه را برون کردی

تو دیده‌ای که در آتش، حریمِ زهرا سوخت            به شعله عصمتِ حق را نظاره چون کردی؟

نــبـود بــاورمـان، زیـر پـا رود مــادر            و تو سکوت بر آن دشمنِ زبون کردی!

تو دیده‌ای که لعینی به یاس، سـیلی زد            چـسـان مـلاحـظۀ آتـشِ جـنـون کردی؟

چه بَد معـامـله با یـار کـردی، ای امت            امام را تو رها، خصم را مصون کردی

بپای خـیز مسلـمان! سـپاهِ مهـدی باش!            به کنجِ خیمۀ عزلت چرا سکون کردی؟

ای بقـیع در تو شـکـوه مـدنی می‌بیـنم            نـور پـنهـان نـبـی را عـلـنی می‌بـیـنـم

ای بقیع ای حرم قدس چه آمد به سرت            نه دگر صحن و نه بیت الحزنی می‌بینم

باقر و صادق و سجاد حـسینی هستـند            قـبـر بی‌گـنـبدشـان را حـسنی می‌بـیـنم

یک حرم نیست در این منطقه بر چار امام            بـوده اما سـتم از خـصـم دنی می‌بیـنم

مرگ بر زمرۀ شیطان صفتان دوران            که به هر مجمع شان ما و منی می‌بینم

مرگ بر آل وهاب و همه عـمال فـتن            که در آن‌ها همه پیـمان شکـنی می‌بینم

مـرگ بر آل سـعـود و همه اربابـانش            که در این طایـفه مكـر عـلنی می‌بیـنم

ماجرایی‌ست پُـر از توطئه تاریخ بقیع            ز آن دل شیعه ملـول و محـنی می‌بینم

مــرگ بـر آل امـیّـه فِــرَقِ سـفــیـانـی            نسل آن‌ها بـدتـر از شـمر دنی می‌بینم

مرگ بر داعش و القاعـده و تکفـیری            که در آنـهـا صفـت راهـزنی می‌بـیـنم

این همه ظلم و رجزخوانی این طایفه را            نه ز ایمان نه ز حبّ الوطـنی می‌بیـنم

این صنم‌ها همه زائـیدۀ طغـیانگری‌اند            از پسِ این همه بت، بت‌شکنی می‌بینم

سیصد و سیزده آزاده همین دور و برند            اهل عـرش‌اند ولی من زمـنی می‌بـینم

خواهد آمد بشری که بـشرُ کـیف بشر            گـاه او را عـجـمی گه يـمـنی می‌بـیـنم

پیش، ای اهل یمن، تا حرم قدس رسول            من شـما را همه اخـوان تـنی می‌بـیـنم

خواهد آمد قـمری که قـمرُ کـیف قـمر            زنده از او صد اویـس قـرنی می‌بـیـنم

آری او مهـدی زهـراست همانا او را            عـربـیّ و قـرشـیّ و مـدنـی مـی‌بـیـنـم

خواهد آمد که به آفاق زند پرچـم عدل            زیر پرچم همه مسکین و غنی می‌بینم

می‌رسد پـشت سـرِ پرچـم او پرچـم‌ها            رنگشان سرخ و سفید و چمنی می‌بینم

چقـدر سخت شده روضۀ تخریب بقیع            بوی یاس عـلوی عـطر گل سیب بقیع
روی‌ سنگریزه و بر خاک سراشیب بقیع            حرمی نیست شود تا که همین زیب بقیع

نه نمازی و نه ذکری نه اجازه به ورود
هرچه‌ هست ‌در کف ‌این ‌صحن بود آتش و دود
شاهد کوچه در این خاک گرفـته مـأوا            یک طرف اُم‌ِّبـنـین روح ادب جان وفا
یک طرف باقـر علم عـلـوی در اینجا            خفته در خاک بقیع ساکت و آسوده، بیا
آیه صبر بخوان چونکه فرج نزدیک است
عاقبت، کار همه شیعه به دستی نیک است
صادق آل عبا خفته در این وادی نور            همچو موسی که بیاید به کلیمی از طور
دیـدن قــبــر ولـی‌الله چـهــارم از دور            گوئیا کرده ملائک ز شرفـخانه ظهور
این بـقـیع را بخـدا بار دگـر می‌سازیم
ما به صحن و حرم شاه کرم می‌نازیم

سلام ای بهـشتی، که بی‌بارَگـاهی            پُر از سوزِ اشک و، پُر از بغضِ آهی
اگـر بی‌فـروغـی، وَ یـا بی‌پـنـاهی            ولی روشـنـی تـو، بـه نـورِ الـهـی

به برهـانِ باقـر به سیـمای صادق
تو عرفانِ محضی به قـرآنِ ناطق
غـبـارت به دردِ دلِ مـا دوا هست            که ویـرانـیِ تو گـلـستانِ ما هـست
نگـاهت شبـیـهِ خودِ کـربلا هـست            تجـلّیِ تو تا به عـرشِ خـدا هـست
تو زیـبـا شوی با گـلِ یـاسِ زهـرا
به حـقِ دو دسـتـانِ عـبـاس زهـرا
ببـین کـرده امشب دلِ من هـوایت            غـریـبانه چون شمع گـریَـم برایت
ز ظلمی که کرده عـدو با سرایت            چه بغـضی نـشـسته دلِ کـفـترایت
به حـقِ حـسن کو بوَد جانِ سجـاد
شـود روزی جـانِ تـو آبـاد و آزاد
تو تفـسـیرِ عـشقی به رنگِ حقایق            ضریح و شبـسـتانِ تو قلبِ عاشق
شکـوهِ تو لبخـندِ هر صبحِ صادق            پُر از عـطـرِ یـاسی و باغِ شقـایق
تو زیبایی‌ات کمتر از کربلا نیست
اگر چه به رویم درِ روضه وا نیست!

بغض ها در سینه اما فرصت فریاد نیست            روضه خواندن در کنار این حرم آزاد نیست
بـاد مـویم را پـریشان می‌کـند مانـند آن            پرچمی که روی گنبد در مسیر باد نیست

اشکـهـایم راه سـقـاخانه را گم کـرده‌اند            حاجتی دارم ولیکن پنجره فولاد نیست
چند گـنـبد در کـنار چـند تا ایـوان طلا            مطمئـناً تا نباشد قلب زهـرا شاد نیست
مادری در لابه لای خاک گـندم ریخته            پس کبوتر هست گرچه صحن گوهرشاد نیست
غیر پرواز کبوترهای غمگین در حرم            سایه‌بانی بر مزار حضرت سجاد نیست
حک شده بر سینۀ ما "نَحْنُ اَبْناء الْحَسَن"            بین ما جز عاشق و مجنون مادرزاد نیست
می‌نـویـسم آرزویـم را به روی خاکهـا            خانه‌ات آباد، ای که خانه‌ات آباد نیست‌

یادش بخیر آن صحـن زیـبا و دل آرا            جبـریل یادش مانـده آن گـلدسته‌ها را

بعد از زیارت زائرت سر مست میرفت            بـود آنقَـدَر شهـد ضـریـح تـو گـوارا

دار و ندار عـرش اعـلا بود صحنت            دارا تـریـنی و فـقـیـرت هـرچـه دارا

خورشید هم وقت طلوعش هر سحرگاه            بر گـنـبد تو سـجـده می‌کـرد آشکـارا

در ماه عکس گـنبد تو نقش می‌بست            اصلا نگـیـنی بود این مـرقـد سما را

دل می‌ربـود از کف نـمای بارگاهت            یـادش بخـیر آن روزهای با صفا را

حالا تو هستی و ضریحی که نداری            این غـصه حتی سوخته قـلب خدا را

نه خـادمی نه زائـری نه سـایه بـانی            با کـه بـگـویـم غـربت قـبـر شـما را

گریه که چیزی نیست، بر حال بقیعت            خون می‌رود از چشم ما، بهر تو یارا

از کـودکی تـا روز تـشـیـیـع جـنـازه            دنــیـا نـکـرده بـا دل پــاکـت مــدا را

شد سجده گاه عرشیان این قبر خاکی            خاکی ترین مرد جهـان، دریاب ما را